O universo de Eva e Melania, con dondo sabor a mazá

Melania Pérez e Eva Souto protagonizan a peza Rúa 26, dentro da montaxe O dondo sabor das mazás, que o día 22 estrearáse na Esad de Galicia sobre textos de Alvaro Cunqueiro. Nesta entrevista falan do seu proceso creativo en Rua 26.

Os ensaios comezaron despois do Nadal pero elas receberon o texto antes do Nadal. Viviron o proceso con moita intensidade e paixón. Entre elas xurdiu un vínculo moi profundo e tamén cos seus personaxes. Foi un proceso moi especial para Melania e Eva, que viviron en duo, porque os grupos das diferentes escenas traballaron por separado e con procesos distintos, que nunca se relacionaron.

A alma do personaxe

“Antes do Nadal comezamos a elaborar a alma do personaxe, mentras íamos memorizando o texto. Xavier pediunos que buscáramos os rasgos que tinhan ou as vivencias relacionadas, os trazos do seu carácter -explica Eva-. Fomos recollendo información do que había no personaxe, a partir do texto. Unha das cousas que descubrín, por exemplo,  eran elementos punzantes e metálicos, agullas, chinchetas…”

“Eu atopei -recorda Melania-, que ese personaxe era o desorde organizado. Había cousas aparentemente desordeadas, ás que el lles daba un sentido. Ademais, que era un personaxe infantil. Había moitos elementos de xogo. Vin que o meu personaxe tinha as ferramentas para descobrir cousas pero non sabía como. Era un personaxe con demasiadas cousas na cabeza, nun universo illado do que non podía saír.”

“O primeiro ensaio foi sobre unha mesa, con persoas que vinhan como ointes: axudantes de dirección, escenógrafos… -aclara Eva- Nel tivemos que amosarlle os rasgos da alma do personaxe. Creamos así un “mural” coas cousas físicas do personaxe, os seus obxectos (sobre un soporte). A isto lle chamamos alma. E logo compartimos os murais.

O primeiro ensaio (despois do da mesa) foi sair da aula e entrar e observar o mural como nun museo, observar a alma do personaxe do outro.”

Do mural á máscara do personaxe

“Pasamos a outro tipo de interrelación cos murais -continúa Melania-. Puxemolos (cada unha co seu propio mural) para que os puderamos ver e facíamos un quecemento e nel intentabamos atopar a máscara do personaxe, como se despraza, que relación ten co espazo. Todo isto o fixemos individualmente. Non había relación co outro personaxe.

O seguinte paso foi ponher en contacto esa alma co noso corpo. Trasladar esa alma a nós. A continuación, veu a interrelación e, despois dela, empezamos a usar texto,  pero non literalmente. Collíamos momentos do texto ou cousas que nos podían suxerir. Creamos unha secuencia de accións e logo repetíamolas ca alma do personaxe.”

“Xavier observaba eses ensaios -apunta Eva-. Nós chegabamos e entrabamos na máscara do personaxe. Ao millor nos daba unha indicación: hoxe, facedeo todo grande, a máscara enorme ou, hoxe, a voz… Sempre nos daba unha premisa inicial sobre a que traballar a secuencia de accións e texto.

Unha indicación segreda

Dende moi cedo, antes mesmo de ver a alma do personaxe, eu tinha unha indicación para o proceso que Melania tinha. “Puteala”, por exemplo.”

“Tinha que facerme aprender pero de forma indireita -explica Melania-.”

“Xavier me pedía que conseguira que Melania (o seu personaxe), se sentira frustrada, “que se enfade contigo”, decía Xavier -confesa Eva-“.

“Dende o principio tinha unha lupa que logo pasou a ser un anteollo e vía o mundo a través de el. Eu non sabía que (o personaxe de Eva) me estaba ensinando a ver -aclara Melania-.”

“A minha función era ensinala a ver -corrobora Eva-.”

“Ver sin pasalo por un filtro -continúa Melania-, un anteollo ou unha lupa… Foi emocionante! Eu non era consciente dese engano. Eu estaba no meu mundo, un personaxe moi infantil e me deixaba levar… Entón nun ensaio…”

“Esto foi transversal -comenta Eva-. Logo traballamos co texto. Había tres réplicas do final que eran inclusivas. Nunca traballabamos co final. Fixemolo cando ela (Melania) descubriu o que pasaba. Entón empezamos a traballar co final do texto.

A partir de aí, Xavier empezou a montar co que xa tinhamos. Foi moi técnico, pero resultaba moi natural porque o texto encaixaba perfectamente nas accións, porque contaba a relación e como evolucionara.

É un texto moi complexo, un texto filosófico montado a partir de metáforas, no que aparentemente non había acción,  a parte da dos diálogos. Non sei si coindicimos? -pregunta Eva a Melania-.”

“Sí, sí, totalmente. Despois da montaxe o texto empezou a cobrar sentido -explica Melania-.”

Recordame un pouco a Esperando a Godot esa relación de duo dos personaxes…

Non -apunta Melania-, nós tinhamos un universo propio creado. No meu caso -aclara Eva-, era como unha caixa de teatro onde todo era imaxinario. Si te das conta de que todo é imaxinable, ese baleiro podes enchelo co que tu queiras. Para min ese personaxe, o de ela, só vía a caixa baleira. En nengún momento estabamos esperando, nin que sucedera nada. O que pertenza ao mundo do onírico non é o mesmo que o absurdo.

Para o meu personaxe non había nada absurdo -reafirma Eva-. Estaba vivindo esa situación intensamente. Había un motor que estaba en continua busca. Para nós que o texto tivera un múltiple significado non quere decir que fora absurdo, senon que tinha significados moi concretos -remata Eva-.”

“A función concreta dela era ensinar a ver e eu ver, pero non sabía que ela era a que me ía ensinar -explica Melania-.”

Que foi o máis difícil de todo este proceso?

“Nós dende un principio dedicamonos a xogar -responde Melania-. Non buscabamos un resultado. Non nos importaba. Estabamos tan contentas, atopamos moitas conexións e divertíamosnos e disfrutabamos de cada ensaio. Eu xa tinha ganhas de traballar con ela (Eva).”

“Traballabamos dende esa sensación de facilidade -continúa Eva-. As indicacións de Xan non eran nada que nos limitase. Eran ferramentas para o xogo. Eran tan amprias! Como un xoguete máis. Foi moi chulo!

Era algo moi íntimo, moi privado. Non é algo construído para un público. Era un xogo que nos pertencía a nós. Era un proceso comunicativo que se producía entre nós, non dende o plano da realidade senon da ficción.

Cobran significación as palabras e queres a túa personaxe. Os personaxes viven a través de nós, pero son entidades diferentes.”

“Nós axudamoslles a saír pero saíron eles como eran. Si saíran a través doutra persoa serían diferentes -aclara Melania-.

Non habia unha preconcepción do personaxe. Había un home branco e un home negro. Foron conformándose a medida que pasaron os ensaios. Fomos descubrindoo pouco a pouco, durante todo o proceso.”

O texto conlevou dificultades?

“O texto é moi diferente a outros textos -contesta Eva-. O galego de Cunqueiro é bastante distinto ao que eu utilizo normalmente. Pero tampouco era algo que tiveramos moi presente.

“Como abordamos o texto pouco a pouco -continúa Melania-… todo foi froito do proceso, do traballo… fomos descubrindo o significado do texto a través dos personaxes, da relación dos personaxes…”

“Si chegas a memorizar ese texto, sería difícil. Pero o proceso non foi así. O texto foi chegando. Non foi algo imposto. Foi como un elemento máis.

O texto empezou a formar parte do traballo cando Xavier dixo, vamos meter algo de texto.”

Como foron os ensaios?

Eran poucas horas pero moi intensas. Sacabamos moitas cousas pero non guardabamos nada. Chegaban, e na seguinte sesión, como había outra indicación… inconscientemente o personaxe gardaba. E despois saían na relación. De xaneiro a marzo ensaiamos unha vez ou dúas á semana. A nosa actuación na Jam tamén foi un ensaio máis, nun espazo diferente. Tomamolo como unha excursión pero a min parecíame que era o mesmo sitio -confesa Eva-.”

Non hai un desgaste coa repetición?

“A escena é circular -comeza Melania-. É unha trasposición do universo dos personaxes. É algo que cada vez que se vive, vivese por primeira vez. Non se modifica nada. Para o meu personaxe todo é novo. É como un neno… e para o teu é facerme ver a mín, unha e outra vez.

Aínda que está fixado -aclara Eva-, o está para nós, as actrices, pero non para eles. Transitan polo espazo de maneira natural. Non hai nada fixado. Está todo moi aberto.”

Traballastes cos outros actores e as outras actrices?

Non sabemos o que os outros tenhen. Non falamos deso. Non hai nada máis para nós que Rua 26 -conclúe Eva-.

Xavier Castiñeira e O DONDO SABOR DAS MAZÁS

Os días 22, 23 e 24 de xuño estrearáse O dondo sabor das mazás, con textos de Álvaro Cunqueiro e dirección de Xavier Castiñeira. As funcións serán ás 19:30 na Sala Pedra Seixa da Escola Superior de Arte Dramática de Galicia.

O equipo técnico son: Xavier Castiñeira Blanco (dirección), Ermel Morales Ramón (encargado de verso), Laura Romero Iturralde (iluminación), Xavier xunto a Chus Ramos (escenografía), Diego González Valeiras (vestiario) e Clara Ardoy (producción). Ademais colaboraron Carlos Pinilla, Nuria Montero, Alfonso Rivera, Afonso Becerra, Alejandra Montemayor e Esther Fírvida.

O Elenco son: Machi Salgado, Fernando González e Laura Míguez, en Xan, o bo conspirador (inicio);  Eva Souto e Melania Pérez, en Rúa 26; Olga Rodríguez e Adrián Ríos, en Xan, o bo conspirador (final); Aida Sánchez e Javier Toste, en Poesía.

Xavier presentanos o traballo coas seguintes palabras:

O dondo sabor das mazás é o título xenérico dun espectáculo que inclúe varias pezas non estreadas de Álvaro Cunqueiro xunto a unha escolma poética do mesmo autor a partires dos Poemas do Sí e do Non ofrecendo unha panorámica da súa producción máis subrealista inscrita nos primeiros anos dá decada de 1930, cando Cunqueiro, todavía lonxe de ser o autor icono do máxico galego comezaba a coñecer o seu oficio como escritor dramático.

Estas primeiras pezas son: Xan o bo conspirador (prólogo), Xan o bo conspirador (epílogo) e Rúa 26 (diálogo limiar) pezas que saíron en diversas publicacións e que foron rescatadas por Francisco Fernández del Riego, Marcos Valcárcel e Teresa López, e levadas á escena por diferentes alumnos da ESAD de Galicia xunto a diversos profesores da mesma.

Estas pezas conteñen os diferentes elementos estéticos que conformarán a visión das grandes obras do autor mindoniense, cunha clara visión esteticista alonxada das interpretacións naturalistas que se teñen feito tradicionalmente. Xa na mesma acoutación do de Rúa 26 descríbésenos a escena coma un espello, é decir como un lugar que reflexa a imaxen, non a imaxe en sí mesma. Cunqueiro non está alleo aos experimentos da escena máis vangardistas da súa época como ben queda reflexado nestas tres pezas curtas, pezas que son un exemplo claro da escasa producción surrealista escrita en España nesa época xunto ao teatro breve de Lorca. Na búsqueda desa visión máis esteticista da obra xorde unha escrita escénica baseada no movimento e na plástica, non na ilustración do texto.

Grazas ao meu compañeiro e conselleiro teórico da montaxe, Afonso Becerra, do cal recollo varias ideas que plantexo nestas liñas podemos ver o ideario estético reflexadas nun pensamento do propio Cunqueiro: “La filosofía no consiste en saber si son más reales las manzanas de ese labriego o las que yo sueño, sino en saber cuál de las dos tienen más dulce aroma. Pero esto es arte mayor.” (Cunqueiro, 2004: 114-115) Atopamos nestas liñas a diferencia entre a realidade e a imaxinería, no que non é importante a súa estética, ou sexa o tipo de mazá, senon a súa verdade. O teatro non só é un sitio para escoitar, é etimolóxicamente “o lugar para ver”, e dende esa perspectiva quixemos facer unha adaptación do seu texto para ser vista. Cunqueiro fai teatro para ser visto e non só escoitado, presentando o teatro máis evolucionado da súa época que entronca con Artaud, Apollinaire, Magritte… O xogo no xogo, a suxestión das imaxes e non só dese dondo sabor da fala de Cunqueiro, é a clave que seguimos para a nosa proposta escénica.

A esta dificultade da visión literaria da mayor parte das propostas sobre os textos de Cunqueiro, agás a interesante aproximación de Quico Cadaval co seu Ano do cometa no CDG, únese a dificultade de crear nun espectáculo en continuidade, tres textos sen relación algunha entre eles e a escolma poética anteriormente dita. Dende unha perspectiva de “charanga lunática” fixemos a nosa lectura, unha visión dun mundo dentro doutros mundos, a escena dentro da escena, sen importar, xa que non é posible tentar buscar un significado específico a estas pezas, senon que son elas mesmas son un xogo estético e rupturista das tradicións escénicas do propio Cunqueiro. O xogo fronte a identificación, o mundo do irreal feito verosímil, non a profundidad psicológica senon a visión bidimensional do teatro de monicreques, o barriga verde, o teatro de cegos… esa bidimensionalidade na que os actores-bonecos xogan-presentan a escena sen a importancia da textualidade; o texto exponse, non se busca como realización dalgo interno ou dun proceso sentimental. Baixo esta perspectiva do xogo visual e non psicoloxista, estaríamos máis dentro dun Pierrot ollando cara a unha lúa reflexada nos seus pes que ante unha fotografía da mesma.

 

 

 

 

 

In, de Elefante Elegante, hoxe en Vigo!

Hoxe, Elefante Elegante, presenta en Vigo In. A actuación será ás 21 horas no Auditorio Municipal de Vigo. Esta montaxe caracterizase pola súa multidisciplinariedade. Emprega a danza, o teatro xestual, a plástica e, ante todo, un xogo dramático moi dinámico e cheo de frescura. É un espectáculo brillante e moi orixinal dentro do contexto das artes escénicas galegas, baseado na linguaxe corporal.

A oportunidade de ver DOENTES, nos Cines Norte en Vigo!

Mariana Fernández recorda a todala comunidade escolar que DOENTES, película baseada na obra de Roberto Vidal Bolaño, está nos Cines Norte en Vigo. O autor de DOENTES é un dos dramaturgos galegos máis importantes dos últimos tempos.

“É unha oportunidade para ver bo cine… Non sempre o presuposto o é todo… E Morris e Pico encarnan maxistralmente aos protagonistas desta historia.
Agora que temos un pouco máis de tempo, disfrutemos dunha tarde de CINE”, comenta Mariana.

 

 

 

Isma Martínez: novela negra e interpretación cara unha nova maneira de mirar

Isma Martínez, alumno de Primeiro de Interpretación da Esad de Galicia, ven de presentar a súa primeira novela. Titulase Lembranzas e está editada polo Taller do Poeta.

1. Que atopas no feito de escreber? Que te aporta? E en escreber novela negra? Que te aporta este xénero?
O feito de escreber é unha sensación única. Permíteche entrar e saír noutras vidas diferentes á túa. Ademais, ti podes elexir todo aquilo que queres que suceda, por á luz uns feitos e escurecer outros. Hai que ter en conta que cando escrebes unha novela, acabas simpatizando con todos os personaxes, cos bós e cos malos. Son figuras da túa propia invención e a súa vida nas páxinas do libro depende de ti.

Escreber aportame moitos conhecimentos pero tamén sentimentos. Mentras escrebo, esquezóme da realidade que vivo, para construir outra.

Boeno, hai moita xente que ve unha realidad diante dos seus ollos, moi distinta á que realmente está a suceder. Nas minhas novelas, na que acabo de publicar e nas futuras, intentarei plasmar unha realidade real. A vida, agás para uns poucos, non é doada. Quero reflectir a soedade e a amargura de moita xente, o odio e a traizón, a mentira e a verdade. Tamén, moitos dos valores que estableceu a sociedade, como a amizade, o amor e a fidelidade entre outros, poden verse e de feito vénse esquezidos en moitas situacións. É de especial importancia para a construcción dos personaxes os diferentes puntos de vista das escalazóns sociais da xente. A novela policíaca e negra, permíteche retratar estes aspectos.

Como xa dixen, este xénero aportame a capacidade de transmitir os aspectos máis duros da vida.

2. Cal é o argumento, brevemente, da tua nova novela?

A presenza dun rapaz na vida de catro vellos amigos, fai que as súas lembranzas se convertan en feitos. Así, os negocios e as andainas que tiveron que pasar e das que tanto falaban, subiron a flote. En pleno século XXI, coa sociedade de hoxe en día onde priman os cartos, que pasa si volvemos ao contrabando do tabaco?

3. Cantas tes xa editadas e en que anos?

É a minha primeira novela.

4. Que leva a un novelista a estudar Interpretación nunha Escola Superior de Arte Dramática?

Creo que a interpretación e escreber son como irmáns. Grazas ás dúas podo complementar aspectos entre elas. Ademais, sempre será un orgullo para min poder representar ou ver representar unha personaxe á que eu lle din vida, nunhas poucas páxinas.  Iso é algo que che enche por dentro.

5. Que atopou este novelista en xa case medio ano de inmersión na Esad de Galicia?

Na ESAD de Galiza ademais de estudar algo que sempre me agradou, atopei moitas cousas que non tivera antes e encontrei valores tan importantes que tinha esquezidos. Aprendín a confiar un pouco máis en min e a ver a vida con outro cristal diferente.

Como montar unha comedia en “tempo record”: Fer González, en “Historias peregrinas”

Fernando González, alumno de Cuarto de Interpretación da Esad de Galicia, comenta a sua experiencia na última montaxe de Teatro do Noroeste,  Historias peregrinas, escrita por Miguel Anxo Murado e dirixida por Eduardo Alonso.

1. Como foi o proceso creativo da vosa montaxe?
Comentoche. O método de creación que utilizamos é bastante pragmático e eficaz. Primeiramente facemos unha análise de mesa sobre o texto dividido en escenas. Buscamos obxectivos principais da obra e obxectivos dos personaxes en cada unha das escenas. Unha vez feito ese traballo meramente teórico subimos ao escenario a crear partituras escénicas respectando os obxectivos elexidos. Este método de creación axuda a que o actor non se perda nun espazo baleiro e atope os impulsos para crear as relacións entre personaxes. Por suposto, o director dende fóra corrixe  movementos luxos e demais aspectos que o actor non pode ver dende arriba.

2. Que atopas máis interesante nese proceso? Ou que destacarías?
A liberdade que ten o actor para crear a partitura escénica, xa que unha vez subes á táboa tendo claro os obxectivos podes transitar coa liberdade individual que temos cada un dos actores

3. Que dificultades ou retos te atopaches como actor? Que conseguiches na creación do teu personaxe?
A máxima dificultade é a presión de ter unha estrea nun día determinado e saber que tes que resolver no menor tempo posible. É dificultoso pero, ao mesmo tempo, beneficioso para o actor, xa que unha vez coñeces os teus mecanismos corporais, es capaz de estar no que tes que estar en moi pouco espazo de tempo.
Na creación do meu personaxe conseguín identificarme co individuo que represento ata tal punto que por veces, aparecen mecanismos de personaxe na miña vida cotiá. É algo que me sorprende moito, por que empaticei moito coa personalidade do meu personaxe.

4. Que destacarías que aporta esta montaxe ao panorama teatral actual, de cara ao espectador?
Hai que ter claro que existen diferentes tipos de teatro e que todos está encamiñados a un determinado público. Nesta montaxe buscamos crear unha comedia comercial que sexa agradecida para o público real e obxectivo e penso que conseguimos que a xente que ven a ver a peza pase 1H 30 min de risas e entretemento, e penso que é importantísimo que exista este tipo de teatro ainda que tamén penso que non debe de ser o único. Neste tipo de arte ao que nos dedicamos caben todo tipo de manifestacións artísticas (críticas sociais, entretemento, filosofía, política, amor, burla e escarnios ás clases sociais, manifestacións contemporaneas e alternativas, diferentes formas de ver o mundo, etc..) e isto é o que fai que o teatro sexa algo tan marabilloso e chegue a tanta xente.

Rubén e Martín: un par de moscas no “Marta Sieiro”

Rubén Rodríguez e Martín Souto, alumnos de Segundo de Interpretación da Esad de Galicia, receberon o Premio “Marta Sieiro” na súa última edición, ao igoal que Toni Martínez, éste na modalidade individual, o pasado 25 de marzo. Rubén e Martín comparten con nós a súa experiencia do proceso creativo.

1. Que vos levou a presentarvos ao “Marta Sieiro”?

Os dous tiñamos moitas ganas de facer teatro xuntos e pareceunos un bo momento para facelo.

2. Que vos aportou o reto de crear un proxecto escénico?

Sobre todo aportounos diversión. Ainda que foi un traballo duro no que houbo moitos altos e baixos, creo que todo o que sacamos en limpo foi positivo. Comprobamos o importante que é o traballo en equipo e a comunicación a hora de levar adiante a nosa proposta escénica. En definitiva foi realmente satisfactorio.

3. Como atopastes a vosa proposta? A vosa linguaxe?

Tiñamos claro que queríamos facer unha comedia xestual. Empezamos o traballo desde improvisacións das que fomos sacando as accións, relacións dos personaxes, etc. Para facer este traballo contamos coa axuda de Manuel Polo que nos votou unha man aportandonos a visión externa. Cando conseguimos o material suficiente para levar acabo a proposta empezamos a montar.

4. Que dificultades atopastes?

Moitas, a verdade. Pero a principal foi conseguir unha “caca” o suficientemente grande como para que o noso traballo en escena tivera sentido. Para iso contamos coa axuda de Ana Duarte que nos preparou a nosa peculiar escenografía.

5. Que vos gostou máis de toda esta “aventura”?

Pois sobre todo a gran axuda que recibimos. Dámoslle as grazas a Polo, Ana, Sheyla, Cucho, Omar e a todos os compañeiros que non dubidaron en botarnos unha man.

A arte de “contar”, por Santi Prego

Santi Prego, profesor da Esad de Galicia, comparte con
nós un pouco da súa "artesania" de contar.

1.Que te levou a ser "contador"?
Os contos que me contaba a miña aboa e outros velliños
do lugar fronte o lume da lareira nas longas noites de
inverno. Nos viviamos na aldea e non había electricida
de... Isto é o que digo cando me preguntan fora de 
Galicia. A eles gústalles oir esta historia, e a min
gústame que lles guste. Pero en realidade eu son de
cidade, dun barrio da Coruña, e endexamais vivín na
aldea. Cándido Pazó, Quico Cadaval e eu dicimos que
contamos polos nosos pais. Os nosos pais respectivos
eran grandes contadores de historias na súa vida cotiá,
e a min venme o vezo por aí. Ademáis gústame moito ler
e se xuntas a miña afición á lectura e o meu oficio de
actor da como resultado acabar sendo contacontos.
 
Polo demais, facer isto dun xeito profesional veume da
oportunidade que me ofreceron os Curtos da Sala Galán, que
eran unha especie de "Jam de creación" como as que
facemos na ESAD-Galicia, que se facían nunha sala
alternativa que habia en Santiago. Empecei alí, á xente
gustáronlle, empezaron a chamarme... e ata hoxe.
 
2.Que atopaches, como actor, no feito de "contar"? Que
cres que pode aportar esta faceta a un actor?
Verdade. Cando es actor creas un personaxe, unha
ficción, pero como contacontos todo o que contas debe
ser verdade. O público decátase de contado de se o que
contas é verdade ou non, e se non o é deixan de
interesarse. Isto tamén pasa no teatro ou no
audiovisual, pero hai outros estímulos plásticos,
musicais, etc. que complementan o teu traballo. Como
contacontos só te tes a ti mesmo e á túa palabra. Neste
sentido a min o que máis me gusta é contar coa técnica
do "eu mentiroso": incorporar contos literarios como se
foran parte da miña biografía e lograr que o público
estea disposto a crelo. 
 
3.Que claves ten a arte de "contar"?
Hai moitas, desde o manexo da dita técnica do "eu
mentiroso" ata a técnica do conto canónico no que, por
exemplo, manexas moito as repeticións ("había un camiño
longo, longo, longo...", por exemplo). Son moi
interesantes tamén os sobreentendidos (en vez de dicir
"había un camiño longo, longo, longo...", facer un
xesto co brazo). En fin, hai moitos recursos, pero,
para min, un que é fundamental é que o conto se conte
all’improviso, que non se conte de memoria, igual que
sucede na vida real cando che contan unha historia na
rúa ou no bar.
  
4.Un conto que che goste moito contar?
Chámase Memoria, e é un conto de Sergi Pámies, un
autor que me gusta moitísimo. Gústanme moito en xeral
os contos deste autor porque neles hai moita poesía,
moita verdade poética. 
 
5.Un conto que funcione moi ben?
Hai moitos anos que todos os contos me funcionan moi
ben, porque xa non creo novo repertorio, e traballo
sobre aqueles que sei que funcionan. Houbo un tempo 
que cheguei a ter un repertorio de máis de sesenta
contos. Agora, como che digo, quedei cun repertorio moi
reducido e sempre conto os mesmos. Outra cuestión é a
de por qué funcionan estes contos concretamente. Iso é 
algo misterioso. Por exemplo cando contei por primeira
vez a nenos de 3 a 5 anos eu non tiña un repertorio
especifico para este público e cando agotei as
propostas que traía botei man dun romance cantado que é
para adultos, xa que conta a historia dunha princesa
que queda preñada e por este motivo o seu pai córtalle 
a cabeza. A lingua empregada é un galego non estándar.
Sen embargo funcionou dun xeito absolutamente máxico, e
agora sempre boto man del con ese público tan difícil.
Por outro lado, cando me contrataran para contar en
Residencias da Terceira Idade botara man de romances de
cego, pensando que funcionaría a identificación dese
público cun xénero que eles chegaron a coñecer ben. Sen
embargo rexeitaban o xénero, non querían saber nada de
romances de cego. Finalmente, desesperado, botei man de
contos infantís, e iso si que funcionou máxicamente en
todos cantas residencias actuei. Así que, xa ves, para
os máis pequenos contos de sexo e violencia, e para os
máis velliños contos infantís, simples e inxenuos.
Podes teorizar sobre o que funciona unha vez que 
comprobaches que funciona, pero é soberbio pretender
que vas saber de antemán o que vai funcionar. Iso non
se sabe ata que o probas. 
Santi Prego

Pinocho, un rato e moito máis cos nenos e nenas que visitan estes dias a Esad de Galicia

As II Xornadas de Teatro Escolar enchen de voces infantis estes dias a Esad de Galicia. Nenas e nenos que entran e saen na Sala Pedra Seixa encarnando a Pinocho, unha fada ou un rato. Un dos colexos de infantil e primaria que pasan por eiqui nesta semana é o “Emilia Pardo Bazán” ou “Chouzo”, de Vigo. Eles trouxeron a peza “El parque enfermo” e cursan Primeiro de Primaria. Teñen de 6 a 7 anos.

Entre bocado e bocado, na pausa, acompañados por Antero, o conserxe do cole, Clara, Laura e Uxia ofrecennos un par de impresións desta experiencia. “A mi me gusta mucho. Me gusta ver cómo lo hacen, que lo pasan bien”, comenta Clara. “A mi me gusta que las obras son muy chulis y que disfrutan mucho haciéndolo”, añade a pequena Laura. Elas non están na obra pero encantalles ser o público. “A mi me gusta cuando mueven la barita”, afirma Uxia. Á comitiva unese Susana, titora do grupo, e Miguel, director do “Chouzo”. “Me encanta verlos disfrutar, que se expresan con tanta espontaneidad”, responde o director mentras esperan o turno de entrada na Sala Pedra Seixa para disfrutar de “El parque enfermo”, obra que levan preparando dende o inicio do curso dentro da formación xeral que lles ofrecen aos seus alumnos e alumnas.

“Un verdadeiro reto” para Jorge Gallardo co personaxe de Giovanni

Jorge Gallardo, alumno de Segundo de Intrepretación da Esad de Galicia, comparte con nós a súa experiencia na montaxe “O cuarto de Giovanni”, dirixida por Roberto Cordovani e da compañia Teatro Arte Livre, e que ainda está en carteleira en Vigo.

¿Que te levou a participar na montaxe de Cordovani?

Pois primeiramente  foi a raíz do contacto de Cordovani cara min . Diversas persoas falaronlle de min e fixome unha proba. Co cal levoume a participar neste proxecto. Unha vez que puiden ver de que se trataba, pareceume un proxecto moi interesante cunha temática moi forte e moi pouco usual, xa que trata dun polémico romance homosexsual dos anos 20. Polo tanto decidin embarcarme nesta obra con gañas de xogar nun ámbito moi diferente ao que levaba traballando anteriormente. É outro punto destacable foi poder compartir táboas con Roberto Cordovani, un actor moi experimentado, no que vin un punto de apoio eficaz e gratificante para miña formación como actor. Creo que esto tamén me influí moito a participar nesta obra.
¿Que foi para ti o máis interesante do proceso creativo á hora de realizar esta montaxe?

O máis interesante non sei como decilo pero o que si foi, é que foi un verdadeiro reto, ter que facer o proceso creativo nun período de 12 dias. Tiñamos esa pequena gran dificultade jeje… eu tiña que facer todo o meu traballo nun plazo de 12 días xa que tiñase que estrear, cunha data fixada. Para min o interesante era saber si conseguiría facer o traballo nese pequeno tempo, e ca ilusión de dar todo o meu esforzo cada día era moi interesante.

¿Con que dificultades te atopaches como actor? Que retos? Que conseguiches, que descubriches grazas a este traballo?

Dificultades foron moitas e moi variadas, dende ter que aprender un texto extenso nun prazo tan curto. Era algo que me asustou e asustaba en todo momento. Ter que estar ao 120% en cada ensaio todala montaxe para min era coma unha contrareloxio. Xunto ao texto xuntabanse as accións, tiñan que ser moi limpas e claras. Xa que a obra é moi naturalista minimalista. Tiven pequenas dificultades coa proxeción de voz que pronto se solucionou grazas ao apoio de Cordovani e ao meu esforzo por mellorar día a dia. E retos foron por exemplo ter que coidar as miñas accións, os meus momentos, xa que ao xogar no código minimalista naturalista todo importa e ten que ser moi limpo e conciso, e a min persoalmente costoume no feito que son moi xesticulador etc.. e tiven que facer menos. Menos é máis, foi o que me quedou grabado en cada día de ensaio. Reto foi ter que sacar como ben mencionei antes un proxecto en tan corto plazo. Foi o reto dos retos. E, porsuposto, estou moi orgulloso e contento de poder conseguilo. O que conseguin foi ter máis confianza en min mesmo e que nada é imposible. Tamén descubrin que hai xente que te axuda a conseguir ese reto a facercho máis doado. E descubrin un personaxe que me cautivou moi fondo que é o de Giovanni, ese fermoso Italiano sufrido.

¿Que destacarías desta montaxe de cara ao que ofrece ao espectador?

O espectador sentiráse incómodo na butaca. Podo destacar que se sentirá cautivo nunha atmósfera moi cinematográfica, xa que o xogo de luces e composición musical teñen ese obxectivo. Veráse moi involucrado nese romance cunha escenografía moi sinxela e minimalista que fará espertar  con emoción os seus sentidos.