“Obradoiro Visual Exprés”, de Julio no Verbum este venres!

Despois da pasada fin de semana o III Festival Internacional “Poéticas para unha vida” continua a súa andadura este venres 8 de abril ás 17 horas. Julio Fernández, alumno de Dramaturxia da Esad de Galicia e alma mater deste evento, imparte o Obradoiro Visual Exprés no Museo Verbum de Vigo. Está dirixido a calquera que teña inquedanzas artísticas, teatrais ou poéticas e a inscripción é gratuita.

Por outra banda, ás 21.30 poderedes disfrutar das “Paisaxes sonoras emprestadas” de Pedro Alba. A programación mostrase moi interesante tamén o sabado, con intervencións “poéticas” na Porta do Sol dende o mediodia ata as 20.30 e logo no Verbum ás 20.30 con Sergi Quiñonero e unha mesa redonda titulada “Poesía de acción no espazo público”.

Este Festival de Poesía Experimental e de Acción continua o venres 15 de abril, coa presenza de Begoña Ququejo ás 20 horas e María Roja, Fran Buceta e Berio Molina, ás 21 horas. O sábado 16 de abril remata con “La Radio Experimental”, De Angeles Oliva e Toña Medina ás 20 horas e Logan3, de Javier Montero, Emilio Papel e Luis Somoza, ás 21 horas, todo elo no Verbum de Vigo.

O Cineclube da Esad: “Contar o mesmo pero dun xeito diferente”, comenta Mariña

O Cinceclube da Esad segue a súa marcha cunha interesante oferta. O vindeiro xoves 7 de abril ás 16.00 horas poderemos ver  Vania en la calle 42, baseada na peza de Chejov e dirixida por Louis Malle.

Mariña López Varela, alumna de Terceiro de Interpretación, comentanos brevemente a súa experiencia do Cineclube. Ela pudo disfrutar da proxección do Hamlet, de Kozintsev e Shapiro.

¿Que destacarías deste ciclo, da posibilidade de ver textos dramáticos tratados dende o punto de vista cinematográfico? Que concidencias existen ou que elementos teatrais atopaches?

O ciclo paréceme unha iniciativa moi positiva. Ogalla se organizaran máis cousas de este tipo na escola.

É unha pena que o horario me veña tan mal porque a verdade é que sinto que teño  moi pouca cultura cinematográfica e paréceme unha oportunidade de ver peliculas sobre as que despois se pode falar,  facer preguntas e, en definitiva, aprender. Para o público ó que esta dirixido é máis interesante aínda que sexan textos dramáticos, textos que liches, dos que falaches centos de veces e dos que viches varias montaxes teatrais como acontece con Hamlet.

É moi curioso ver a mesma historia tratada dende outra arte coas súas propias características que permiten contar o mesmo pero dun xeito ben diferente e así sacarche da cabeza a idea de Hamlet que tes preconcebida por pensala sempre dende un punto de vista máis teatral, a lo menos, iso e o que me aconteceu a min.

Teño que facer un esforzo para lembrarme porque xa a vin fai tempo pero algo que se me quedou na memoria foi o espazo tanto o castelo coma os acantilados e o mar. Iso é algo que che permite o cine ir de un lado a outro con toda a facilidade do mundo e que consegue momentos impresionantes coma a morte de Hamlet apoiado na rocha dun acantilado co mar batendo.

Convocado o Premio “Marta Sieiro” 2011!

A Esad de Galicia ven de convocar a terceira edición do Premio “Marta Sieiro”. É unha  convocatoria aberta a novas actrices e novos actores e o prazo de presentación remata o dia 11 de marzo do 2011.

 As propostas no deberán durar máis de 15 minutos e pode presentarse o alumnado, sen límite de idade, que estea matriculado na súa primeira titulación de Arte Dramática en calquera dos centro superiores destas ensinanzas artísticas, tanto do estado español como do portugués.

O xurado fará público o veredicto no marco dos actos de celebración do Dia Internacional do Teatro, o 25 de marzo, na sede da Esad de Galicia, ubicada en Vigo.

Hoxe, en Vigo, por Haiti, Teatro en Teis!!

Hoxe ás 18.30 a compañía Vichelocrego fai un espectáculo en beneficio de Médicos sen Fronteiras para Haiti. Presentarán “A visita da vella dama” no Centro Cívico de Teis, Vigo. Vichelocrego é unha compañía aficionada que ten unha traxectoria moi rigurosa. Santiago Prego, profesor da Esad de Galicia, recomenda a toda a comunidade escolar apostar hoxe por esta tarde de interese humanitario e tamén teatral.

La Zaranda, Premio Nacional de Teatro 2010: Roberto Pascual, membro do xurado

A compañía La Zaranda obtivo o 25 de novembro do 2010 o Premio Nacional de Teatro 2010. O xurado concedeulle esta distinción pola “súa capacidade de conxugar unha decidida e comprometida posta en escena e un texto global que entronca coa tradición ibérica do esperpento, a través dunha linguaxe contemporánea de gran carga poética, posto de manifesto en 2009 no espectáculo Futuros difuntos”. O premio, que concede anualmente o Ministerio de Cultura, está dotado con 30.000 euros.

Biografía
A compañía La Zaranda (Teatro inestable de Andalucía la Baja) leva trinta anos xirando por España e América cunha proposta teatral diferente, enraizada na tradición da nosa Cultura, de Zurbarán a Valle-Inclán, arraigada á identidade popular, dende o xogo profundo co idioma ata a presenza de festas e tradicións, xogando coa lixereza dun tono menor que provoca o sorriso e cunha mirada transida de espiritualidade. Os seus espectáculos son valorados polo público e a crítica ata convertir a esta compañía nunha das máis prestixiosas do noso país. Os textos de Eusebio Calonge, escritos sobre a pel e a voz de Paco de la Zaranda (Francisco Sánchez), Gaspar Campuzano e Enrique Bustos, levannos a lugares habitados por un espíritu antiguo, tal vez á esencia do feito teatral.

O traballo de La Zaranda, fundada en 1978, comenza  ser coñecido en toda España en 1983 coa estrea de Los tinglados de Mari Castaña. En 1985 inicia a sua andadura internacional coa xira de Mariameneo, Mariameneo, que inaugura unha intensa relación de La Zaranda con América e moi especialmente con Buenos Aires. Vinagre de Jerez (1989) chega a grandes festivais internacionais, Perdonen la tristeza (1992) representase nunha vintena de países, Obra póstuma (1995) estrenase en Nueva York, etc. Continua a sua  andadura ata Futuros difuntos pola que ven de reciber o Premio Nacional de Teatro, e a recén estreada Nadie lo quiere creer. La patria de los espectros (2010).

O Xurado
O xurado, presidido polo director xeral do Instituto Nacional de las Artes Escénicas y de la Música (INAEM); Félix Palomero, coa vicepresidencia da subdirectora xeral de Teatro, Cristina Santolaria; estivo integrado por Lola López, David Ottone, Roberto Pascual, Lluís Pasqual, Gloria Muñoz e Vicky Peña, galardoada na pasada edición.

(Texto facilitado por Roberto Pascual en decembro e tardiamente traducido por Ana María Fernández)

Alicia somos todos: Gena Baamonde, na última montaxe de A Artistica

Gena Baamonde, alumna de Dirección da Esad de Galicia, actua esta temporada na nova montaxe de Produccións Artísticas “Alicia&Alicia”, dirixida por Alfredo Rodríguez e Olga Cameselle. Nesta peza participan tamén Toni Salgado, igualmente alumno de Dirección da Esad, Uxia P. Vaello e Anabel Gago.

Como foi o proceso de creación?

Dende a dirección Alfredo fixo unha proposta a Paula Carballeira para que escrebera un texto sobre o personaxe de Alicia. O texto de Paula é moi aberto. Alicia somos todos. Hai moitos tipos de Alicia. Todos podemos ter esa parte máis surrealista, de xogo, de inmadurez e a de madurez ou a de estar un pouco no límite… con elas reaccionamos na vida cotiá.

A dirección contaba cunha estructura e escenografía claras dende o principio. Na primeira parte da peza todo é máis poético e o movemento está moi presente. Ai traballamos xuntos, nun espazo que ainda non era moi concreto, antes de abrir a escenografia.

A dirección xogou coa verdade dos actores. Facían propostas de improvisación e de ai partían os personaxes.

Que dificultades atopaches?

Ao principio costabame un pouco a parte surrealista, de non ter onde agarrarte, onde funcionas máis con imaxes. Traballamos moito con sensacións. Unha vez que entrei nesa clave costoume entrar noutras propostas de eiqui e agora.

A peza te da a oportunidade de cambear de chip continuamente e explorar moitas posibilidades. Nun mesmo espectáculo traballas de moitas maneiras. É un espectáculo moi rico.

É como si o texto fora de todos. Todos pasamos por Alicia con diferentes matices, corpos. Foi moi interesante buscar que hai de Alicia en diferentes corpos e persoas.

E a ti como directora, que te chamou a atención do proxecto?

Gostoume moito o que fixeron Alfredo e Olga. Traballaron duas persoas a dirección e entenderonse. Eu creo que é posible unha posta en común. Eles dous aprendían deles dous, dos diferentes puntos de vista. Olga ven da danza e Alfredo do teatro textual. Fixeron unha mestura das duas experiencias sen renunciar a si mesmos. Buscaron a unión das duas. Compenetranse moito.

Alicia?

Ten esa cousa de conto. Está moi relacionada co que provocan as drogas ou estados alterados. Por exemplo, o sombreiro na época en que foi escrito o libro levaba mercurio e por iso producía o logo chamado “sindrome de Alicia”, que supón unha distorsión da imaxe que ten o suxeto de si mesmo e dos demais.

Ademais fala do escape dunha muller, do paso de nena a muller, na época victoriana. O xogo e a risa son moi libres e levan á rebelión. “Alicia” é un conto liberador. Cuestiona a dimensión das cousas que a realidade nos da. Aparecen os magos…

Pareceme un conto ata subersivo. O coello está relacionado coa sexualidade. Antes decíase “Estás como a lebre de marzo” cando un estaba excitado. Fala da excitación animal.

Eu creo que tanto Alfredo como Olga foron moi valentes á hora de contar a sua visión de Alicia. Hai ademais partes moi dinámicas, de moito traballo corporal e coral.

As próximas datas da peza na Rede Galega de Teatros son:

11-2 / Pontevedra-Pazo da Cultura

11-3 / Vilagarcía-Auditorio Municipal

13-5 / Vigo-Auditorio Caixanova

19 e 20-5 / Santiago de Compostela-Teatro Principal

Que postura debe tomar un artista nun momento de crise?: “Ay Carmela”, de Tito Asorey

Tito Asorey pon en marcha a temporada da peza “Ay Carmela”, na que dirixe a Melania Cruz e Josito Porto. Tanto Asorey como Cruz son alumnos da Esad de Galicia, el de dirección e ela de Interpretación. A peza teatral é unha adaptación do texto de Sanchís Sinisterra e unha aproximación á Galicia do ano 38 e en cada actuación ao lugar onde actuan.

“Para nós era importante a visión da morte que ofrece Sanchís Sinisterra. Hai moito contacto entre a vida e a morte na obra. A peza estructurase dacordo ás aparicións da morta, Carmela, ao seu amante, Paulino, e revive os momentos nos que ela morreu”, explica Tito Asorey.

Que destacarías do proceso de creación?

Tentamos facer o texto actual. Por iso, como sempre intento empezar os proxectos sobre unha pregunta, neste caso foi: Que posición deberían tomar os artistas nun momento de crise?

Os personaxes, artistas populares pero artistas, reflexionan sobre a postura acomodaticia, de connivencia co poder. Deixas ao lado a ética para facer o que che pidan ou tomas unha postura consecuente coas tuas ideas, coa tua ética? Paulino adopta a primeira postura e Carmela nun momento determinado ponse do lado dos perdedores e renuncia a ser titere dos poderosos.

Nós intentamos facer unha reflexión. A resposta é a que o público se dea.

Eu non creo no concepto de heroe. Pero creo que hai que tomar unha postura crítica fronte ao que pasa. Agora é unha época de transformación do mundo, unha crise económica e de ideas. É un momento no que debe tomarse unha postura clara. Tratase de reflexionar sobre o que pasa. O Teatro é un laboratorio do ser humano, onde se pode ver como funciona o ser humano coas suas contradiccións.

Que dificultades atopastes?

É a primeira montaxe profesional que fago, ainda que levo dirixindo dez anos grupos de rapaces e xovenes. Debía conxugar esa bagaxe dun teatro máis social co teatro máis profesional, no cal o máis importante é o producto final. O proceso importa sempre e ademais ten que reflexarse no resultado final.

E cal é ese resultado?

É un resultado moi positivo. Creouse un grupo de traballo moi activo entre os actores, moi ilusionados co proxecto. Todos estabamos convencidos de que era interesante. Todos estabamos superimpricados. É un proxecto que nace sobre todo da ilusión e que produce Teatro do Adro, de Josito Porto, e conta coa axuda da productora Escénate, de Madrid. 

As próximas datas na Rede Galega de Teatros neste 2011 son: 

06-02 /20.00 h. A Rúa- Centro Cultural Avenida

26-02 /21.00 h. O Carballiño- Auditorio Municipal

12-03 / 20.15 h. Cee- Salón de Actos do Concello

19-03 / 20.00 h. Redondela- Multiúsos da Xunqueira

26-03 / 20.00 h. Betanzos- Aula Municipal de Cultura

01-04 / 21.00 h. Santiago de Compostela- Teatro Principal

02-04 / 21.00 h. Santiago de Compostela- Teatro Principal

07-04 / 20.30 h. Ourense- Teatro Principal

15-04 / 21.30 h. Lalín- Novo Salón Teatro

30-04 / 20.00 h. Narón- Pazo da Cultura

06-05 / 20.30 h. Culleredo- Edificio de Servizos Múltiples

“Tratame ben”: contra á violencia de xénero dende a Esad de Galicia

Conversa con Areta, Noelia e Brais, alumnos de Cuarto de Interpretación da Esad de Galicia, que xunto a Begoña e Sara participan no proxecto contra a violencia de xénero, que dirixen a profesora da Esad Mariana Fernández e Alberto Romero coa colaboración do IES Audiovisual de Vigo. Todos coinciden en destacar o sinxelo e fluido que foi para eles colaborar cos alumnos de Audiovisual. “Estamos moi agradecidos. Iamos todos cara á mesma meta”, aclara Areta.

A proposta escénica xurdiu a partir dun texto creado por Alberto Romero e Mariana Fernández. Tratase de catro pezas distintas.

Que vos aportou esta experiencia?

A. Traballar a empatia de porse no lugar do outro. Hai maltrato en todo tipo de relacións.

B. Permitiume comprender a situación e sentir que a problemática non está só na parella senon na sociedade, na falta de educación.

A. Sí, na educación non só nunhas ideas, nalgo abstracto senon en cal é a maneira de falarnos, de relacionarnos con comunicación, compartindo…

N. O desexo de volver a actuar contra este problema.

Como foi a experiencia de actuar na rúa?

A.Foi máis intensa do habitual. Había un ritmo e unha vida antes e ó empezar a actuación variou e compartimos enerxias. Foi máis real e máis intenso que nun teatro. O intervalo de idade dos espectadores, por exemplo no Mercado do Calvario, era de 50 anos e eran mulleres maduras que parecían moi afectadas polo noso traballo.

N.No Centro Comercial había máis dispersión, cas luces e escaparates.

Que vos pareceu máis difícil?

B. Para min a preocupación principal era que unha persoa que pasara polo maltrato non se sentira ofendida porque podíamos ó millor pasar por estereotipos. No caso do home, que aparece como malo, mostrar que el é tamén unha víctima, que non sabe facer as cousas doutra maneira, que non sabe canalizar… intentein comprender pero non sein…

N. Non caer nos clichés.

A. Meterte na situación. Existía medo a quedarse na superficie coa nosa idade. Queríamos despertar as conciencias, por as cousas diante da xente.

Muller?

A. Persoa.              N. Femenino.      B. Compañeira

Home?

A. Persoa.              N. Masculino.      B. Eu

Femenino?

A. Unha parte.      N. …                      B. …

Masculino?

A. A outra parte.   N. …                      B.…

Xénero?

A. Balado.                N. Etiqueta.        B. Humano.

Violencia?

A. Instinto.              N. …                     B. Descontrol.

Creación?

A. Experimentar.   N. Eu.                   B. Compartir.

Eu coido de ti (título da iniciativa)?

A. Amor.                  N. Xenerosidade. B. Compartir.

Tratame ben (título de proxecto escénico)?

Todos: Non fagas ós demais o que non queres que che fagan a ti.

“Lela” para Catuxa Moure: Un reto e un pracer

Conversa con Catuxa García Moure, unha das actrices e actores da producción teatral da Esad de Galicia Lela anda en bicicleta, basada nunha obra de Carlos Casares e que está sendo representada dentro do marco dos actos do Bicentenario de Vigo.

Que supuxo para ti participar nesta montaxe?

Foi algo novo. Nunca fixera teatro xestual. Nunca fixera unha obra sen texto dramático e estivo moi ben.

Como foi o proceso de creación?

Foi un exercicio de creación por parte de todos, do director e dos actores. Cada un empezou a construir a súa personaxe, a forma de andar, etc. e o director ía estilizando o resultado. Para min foi tamén moi interesante o traballo de voz que fixemos. Xogamos moito coas vogais e as consonantes. O non haber un texto fixo necesitabamos identificar os personaxes pola voz que tivesen. O meu personaxe era o último que entraba na praza e debía escoitarseme sobre o resto das voces, por iso collin o agudo, por necesidade da composición.

Sinto moitísimo cariño por esta obra. Empezou pouco a pouco. É unha creación de todos. Foi divertido, estresante, abrumador… Fixemos grupo e non tivemos problemas de convivencia. É moi bonito e dame moita pena que remate agora.

-Catuxa recorda o proceso de creación, como todo encaixaba: personaxe, vestiario, escenografía, luz…-. O meu vestido está en relación cas flores que me dan, cos focos, co texto da fruteira…

E o traballo non só é do director ou dos actores senon tamén da rapaza que fixo o vestido ou o rapaz das luces. As veces sintes que eres como unha marioneta. Tu acatas as normas que che din e vas formando a personaxe. Tu como actriz vas dándolle volume, unha personalidade, e unha serie de características que a refinan. Foi un reto.

Dificultades?

Xa traballara antes con Ricardo Solveira, que é un amigo. Cando traballein con outras persoas que non conhezo o actor é o último, nin pincha nin corta. Boeno, esa é a experiencia que tiven nas curtas. En Lela creouse unha confianza e podíamos discutir sin enfadarnos.

Os primeiros meses costoume afianzar o personaxe. Costoume crear un personaxe definido. En cada ensaio cambeaba. En canto á voz o traballo que fixemos con Nuria Montero de proxección da voz serviume moito, mesmo para avanzar nas clases da Escola. Cheguei a clases de Ortofonia con outra perspectiva. Aprendin onde podía chegar sin facerme dano. O meu director de Ferrol sempre me decía que poseía unha boa dicción pero falaba demasiado rápido e baixo. Era compricado que se me escoitara co barullo que hai en escena cando entro e para os outros regular o seu volume para dar espazo á voz que entra, non solaparnos.

Foi un reto no terreo da voz e no terreo corporal foi interesante a construcción do personaxe dende o corpo.

En fin, non foi difícil estar neste proxecto porque é algo co que estaba ilusionada. A min gostame o estrés positivo, esa sensación de estar facendo un montón de cousas, porque todo o que fago estáme a gostar. Dame unha disciplina, unhas pautas, unha monotonía, que eu necesito. Será pola ximnasia artística que facía de nena.

Recordo que ó principio era moi compricado para todos. Nós estabamos co personaxe e Ricardo coa posta en escena. O ritmo era moi lento. Había que facer unha escena e parar. Eu o entendo porque a creación necesita de tempo. É lento e cansado, de cinco horas aproveitas só unha pero as outras catro tamén son necesarias. Nos axudou a adquirir a profesión. O máis bonito é ter as antenas sempre postas. Agora conseguin unha mínima idea de luces e con cada ensaio e función aprendes algo.

Repetirías unha experiencia así?

Sí, claro, sen dubidalo, que me quiten o bailado.

A Esad no Culturgal, este fin de semana en Pontevedra

A Escola de Arte Dramática de Galicia estará presente cun stand no Culturgal, Feira das Industriais Culturais, que terá lugar este fin de semana en Pontevedra.

Con motivo deste evento terán lugar varios espectáculos no Teatro Principal de Pontevedra ós que os alumnos poden asistir gratuitamente, pasando a recoller previamente a invitación na sede do Culturgal, o Pazo de Congresos e Exposicións de Pontevedra.

Teredes a oportunidade de disfrutar o sábado 27, ás 21 horas, de In, espectáculo de Teatro Xestual do Elefante Elegante. E unha producción única nestes momentos en Galicia e dirixida por María Torres. Formados en Bruselas nas técnicas de Lecoq e tamén na Commedia dell´arte con Antonio Fava, ofrecen unha nova proposta dentro do contexto escénico galego.

Por outra banda, o domingo 28, tamén ás 21 horas, podemos disfrutar de Un cranio furado, novo espectáculo de Produccións Teatrais Excéntricas, dirixido por Quico Cadaval.